Τα ΜΜΕ είχαν εκπλαγεί από τις πρώτες εικόνες της Μπετανκούρ αμέσως μετά την απελευθέρωσή της το 2008.
Τους εφιάλτες που δεν σβήνουν, τις ενοχές, την απογοήτευση από τις αδυναμίες της και το σοκ της επιστροφής στον πραγματικό κόσμο μετά από έξι χρόνια ως αιχμάλωτη των FARC (αντάρτες των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας) στη ζούγκλα περιγράφει η Ίνγκριντ Μπετανκούρ στα απομνημονεύματά της με τίτλο «Ακόμη κι η σιωπή έχει τέλος».
Σε συνέντευξή της στο γερμανικό Spiegel,...
η πρώην υποψήφια πρόεδρος αναφέρει ότι στα έξι χρόνια έμαθε να συγχωρεί «τους απαγωγείς, τους άλλους ομήρους και αυτήν την ίδια». «Δεν ήμουν η ηρωίδα που ήθελα να είμαι», απαντά στους δημοσιογράφους που της πήραν τη συνέντευξη, τονίζοντας ότι στη διάρκεια των έξι χρόνων έγινε εγωίστρια, σκεφτόταν μόνο τον εαυτό της και τη σωτηρία της και υπέκυψε -όπως και οι υπόλοιποι όμηροι- στη διχόνοια που έσπειραν οι απαγωγείς ανάμεσα στους 15 ομήρους.
Η συμπόνια αποκλείεται σε τέτοιες συνθήκες, δικαιολογείται η Μπετανκούρ, επιμένοντας παράλληλα στα όσα υποστηρίζει για τη συγκρατούμενή της Κλάρα Ρόχας παρά τις έντονες αντιδράσεις της δεύτερης: η Ρόχας (στενή συνεργάτις της πριν από την ομηρεία) ήθελε απεγνωσμένα να αποκτήσει παιδί και τα κατάφερε καταθέτοντας τη σχετική αίτηση στους φύλακές της («οι FARC ήθελαν αιτήσεις για τα πάντα» λέει η Μπετανκούρ).
Αίτημα για αποζημίωση
Τα ΜΜΕ είχαν εκπλαγεί από τις πρώτες εικόνες της Μπετανκούρ αμέσως μετά την απελευθέρωσή της το 2008, στις οποίες ήταν φαινομενικά ακατάβλητη: Δεν ήμουν μουδιασμένη, «αλλά μεταμορφωμένη από την ελευθερία», εξηγεί σήμερα η Μπετανκούρ.
Μουδιασμένη, συνεχίζει, ήταν αντίθετα από το σοκ που την περίμενε με την ψυχρότητα που την αντιμετώπισαν τα παιδιά της, ενήλικα πια, έχοντας βγει από τη ζούγκλα με ένα υπερσύγχρονο κινητό τηλέφωνο που δεν χτυπούσε.
Η Μπετανκούρ εμμένει επίσης στο σκεπτικό πίσω από την απόφασή της να ζητήσει αποζημίωση από την Κολομβία, κίνηση που είχε προκαλέσει κριτική.
«Κάθε θύμα τρομοκρατικών πράξεων δικαιούται αποζημίωσης στην Κολομβία», απαντά, χαρακτηρίζοντας μέσο πολιτικής μεθόδευσης την κατηγορία ότι ζητώντας αποζημίωση ουσιαστικά κατήγγειλε το στρατό της Κολομβίας που την είχε απελευθερώσει.
Φταίει η Κολομβία λοιπόν για τα έξι χρόνια ομηρείας; «Όχι, αλλά ούτε εγώ φταίω», απαντά η Μπετανκούρ, λέγοντας πως ναι μεν ήξερε τους κινδύνους, αλλά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πού θα οδηγούσε η απόφασή της να παραμείνει στην περιοχή που έλεγχαν οι FARC.
«Η Ίνγκριντ της Ζούγκλας»
Μαζί με τα απομνημονεύματα της Μπετανκούρ, όμως, κυκλοφορεί στα ράφια των γαλλικών βιλβιοπωλείων και το σατιρικό κόμικ «Η Ίνγκριντ της Ζούγκλας», των Σερζ Σοτό και Ερίκ Στοφέλ. Σε αυτό, η φανταστική ηρωίδα Πετενκούρτ πέφτει θύματα απαγωγής από τις "FARCΕ" στο Κολουμπίν, ενώ αποκαλύπτεται η κυκλοθυμική και εγωιστική φύση της αριβίστριας ηρωίδας.
Παράλληλα, ο Γάλλος υπουργός Σαρκό -μετέπειτα πρόεδρος και ερωτευμένος κάποια τραγουδίστρια εν ονόματι Κάρλα Μπρούτι- ενορχηστρώνει τη διάσωση της Πετενκούρτ για να ενισχύσει τη δημοτικότητά του, κάνοντας τον πολιτικό του αντίπαλο Ντομινίκ ντε Γκριλπέν έξω φρενών. Όλα αυτά σε μία άλλη, ελάχιστα πολιτικά ορθή, ανάγνωση της ιστορίας.
Αναδημοσίευση: http://www.sigmalive.com
